Sanktuarium Macierzyństwa Najświętszej Marii Panny w Dziekanowicach

niedziela, 4 listopada 2007

Św. Malachiasz, arcybiskup

Po śladach Świętych

     Święty Malachiasz urodził się około roku 1094 w Armagh, w Irlandii, jako syn lektora tamtejszej szkoły klasztornej. W dzieciństwie wychowywany był przez matkę, niewiastę bardzo pobożną. Wyszedłszy z lat dziecinnych, kształcił się pod kierunkiem mnicha Imara, pobożnego ascety.
     W 25 r. życia został kapłanem. Jako kapłan z prawdziwym poświęceniem nauczał prawd wiary, tępił zwyczaje zabobonne, nakłaniał do częstej i pilnej spowiedzi, do bierzmowania, do sakramentu małżeństwa, to wszystko w ówczesnej Irlandii było bardzo zaniedbane. Jego gorliwa praca nad zaniedbaną pod względem religijnym ludnością irlandzką zwróciła uwagę miejscowych biskupów, którzy dążyli do reformy w kościele irlandzkim. Na zaproszenie biskupa z Lismore Malchusa, Malachiasz przebywał u niego kilka lat i w tym czasie uzupełniał swoje wykształcenie teologiczne. Po powrocie w rodzinne strony objął współrządy w sławnym opactwie w Bongor, które przywrócił do dawnej świetności. W 1123 r. powołany został na wakującą od dawna stolicę biskupią w Connor. Wymawiał się jak mógł od tego zaszczytu, w końcu jednak, posłuszny radzie swego ojca duchownego Imara i poleceniu arcybiskupa irlandzkiego Celsa, przyjął wybór. Biskupstwo, które objął było bardzo zaniedbane pod względem religijnym i moralnym, do kościoła prawie nikt nie uczęszczał i na dodatek brakowało kapłanów. Nie zraziło to jednak Malachiasza i jak sam mawiał z pomocą Pańską po pewnym czasie udało mu się zmienić ten stan rzeczy, a odbudowane kościoły poczęły się zapełniać wiernymi. Kiedy w roku1129 zmarł abp. Cellach prymas Irlandii, zwolennicy reformy następcą jego wybrali Malachiasza, niestety do objęcia tronu prymasowskiego przez Malachiasza nie doszło za sprawą przeciwników reform i możnych rodów, z których do tej pory wywodzili się prymasi. Stolicę prymasowską objął dopiero po upływie kilku lat.

   Po trzech latach bezustannej pracy, gdy Kościół odzyskał swobodę, gdy pokój i chrześcijańskie obyczaje przywrócone zostały, Malachiasz ustanowił po sobie na prymasostwie Gelazjusza, sam zaś wrócił do poprzedniej diecezji. W dwa lata później na życzenie episkopatu Irlandii udał się do Rzymu z prośbą o paliusze. Niestety, ówczesny Papież Innocenty II paliuszy odmówił ale zachęcał do dalszej reformy, a Malachiasza mianował swoim legatem. W drodze powrotnej Malachiasz zatrzymał się w Clairvaux, gdzie zostawił na pewien czas czterech braci zakonnych, towarzyszów swej podroży, żeby się pod kierunkiem św. Bernarda wykształcili i tegoż samego ducha zakonnego w irlandzkich klasztorach później zaszczepić mogli. Oni po powrocie do Irlandii zapoczątkowali rozkwit życia cysterskiego. Chociaż godnością biskupa i legata papieskiego wywyższony, Malachiasz żył jak najskromniejszy zakonnik, Bóg obdarzył go łaską czynienia cudów, darem proroctwa i nawracania grzeszników. W 1148 na prośbę synodu w Inspiratrick wybrał się raz jeszcze do papieża, który wówczas przebywał we Francji. Była to ostatnia jego podróż. Gdy Malachiasz dotarł do Francji okazało się, że papież już wyjechał, przybył więc do Clairvaux. Tu w dzień św. Łukasza (18 października) po Mszy świętej zachorował. Zmarł w dzień Zaduszny 2 listopada 1148 r., mając lat 54 . Św. Malachiasza kanonizował Klemens III w roku 1191.

Opr.: S.D.