- Strona główna
- »
- Matczyne Królestwo
- »
- ŚW. IZYDOR Z SEWILLI
niedziela, 20 kwietnia 2008
„Herezja pochodzi od greckiego słowa oznaczającego 'wybór'. (...) Ale nie wolno nam wierzyć w cokolwiek, co tylko zechcemy uznać za stosowne, ani też wybierać tego, co ktoś inny uznał za godne wierzenia. Naszymi autorytetami są Apostołowie Boży, którzy (...) nie wybierali tego, w co chcą wierzyć, ale wiernie przekazywali naukę Chrystusa. Tak więc nawet gdyby anioł z nieba nauczał czegoś innego, jest godzien wyklęcia."
Choć nie był myślicielem oryginalnym, ani szczególnie krytycznym, to jednak jego dzieła wywierały ogromny wpływ na myśl wieków średnich, czego świadectwem jest ogromna liczba manuskryptów zawierających jego pisma. Jest także autorem nowych reguł dla klasztorów, a także dzieł na tematy astronomiczne, geograficzne i teologiczne.
Gdy Izydor zdał sobie sprawę z bliskości własnej śmierci, poprosił o przybycie dwóch biskupów, z którymi udał się do kościoła. Jeden z nich okrył Izydora worem, drugi zaś posypał mu głowę popiołem. Odziany w ubiór pokutny, podniósł dłonie w górę i modlił się o przebaczenie grzechów. Otrzymał następnie wiatyk, poprosił o modlitwę wszystkich zgromadzonych, wybaczając tym, którzy zawinili coś przeciwko niemu, wezwał zgromadzonych do miłosierdzia, swe ziemskie dobra przekazał ubogim, a następnie oddał ducha Bogu. Św. Izydor zmarł 4 kwietnia 636 r.
Papież Klemensa VIII kanonizował go w 1598 r. Doktorem Kościoła został ogłoszony przez papieża Innocentego XIII w 1722.
SD
ŚW. IZYDOR Z SEWILLI
Św. Izydor urodził się koło roku 554 w rodzinie hiszpańsko-rzymskiej pochodzącej z Kartageny (Hiszpania). Wychowywał się i kształcił u boku swego starszego brata Leandra biskupa Sewilli. Izydor wspierał swego brata, Leandra, w zarządzaniu diecezją. Po śmierci Leandra (599) Izydor został jego następcą na arcybiskupiej stolicy Sewilii. Podczas swego długiego biskupstwa (37 lat) Izydor umacniał Kościół w Hiszpanii, zwołując synody, tworząc szkoły i domy zakonne oraz nawracając Wizygotów z arianizmu. W tym czasie przewodniczył synodowi w Sewilii w 619 r. oraz w Toledo w 633, ze względu na jego wyjątkowe zasługi - jako najwybitniejszego nauczyciela wiary w Hiszpanii. Będąc świadomym wielkiej wartości wykształcenia, Izydor starał się sprawić, by w każdej diecezji hiszpańskiej powstała szkoła przykatedralna. Uważał, że należy nauczać prawa i medycyny, hebrajskiego i greki, a także klasyki. Szkoły te przypominały nieco dzisiejsze seminaria duchowne. Bardzo wiele wysiłku włożył w dzieło reorganizacji Kościoła hiszpańskiego. Jego wytężona praca oraz postawa moralna powodowały, że nieustannie wzrastał jego autorytet także w stosunkach z panującymi. Święty posiadał serce szeroko otwarte na biednych. Pod koniec jego życia trudno było się dostać do jego domu w Sewilii z powodu tłumu żebraków i ludzi pokrzywdzonych przez los, stale przebywających w jego murach. Izydor pragnął nawrócić hiszpańskich Gotów, dotkniętych herezją arianizmu. W tym celu przeredagował księgi liturgiczne i nigdy nie ustawał w nauczaniu i głoszeniu Słowa Bożego wobec tkwiących w błędnych przekonaniach. Jego autorstwa są następujące słowa:„Herezja pochodzi od greckiego słowa oznaczającego 'wybór'. (...) Ale nie wolno nam wierzyć w cokolwiek, co tylko zechcemy uznać za stosowne, ani też wybierać tego, co ktoś inny uznał za godne wierzenia. Naszymi autorytetami są Apostołowie Boży, którzy (...) nie wybierali tego, w co chcą wierzyć, ale wiernie przekazywali naukę Chrystusa. Tak więc nawet gdyby anioł z nieba nauczał czegoś innego, jest godzien wyklęcia."
Choć nie był myślicielem oryginalnym, ani szczególnie krytycznym, to jednak jego dzieła wywierały ogromny wpływ na myśl wieków średnich, czego świadectwem jest ogromna liczba manuskryptów zawierających jego pisma. Jest także autorem nowych reguł dla klasztorów, a także dzieł na tematy astronomiczne, geograficzne i teologiczne.
Gdy Izydor zdał sobie sprawę z bliskości własnej śmierci, poprosił o przybycie dwóch biskupów, z którymi udał się do kościoła. Jeden z nich okrył Izydora worem, drugi zaś posypał mu głowę popiołem. Odziany w ubiór pokutny, podniósł dłonie w górę i modlił się o przebaczenie grzechów. Otrzymał następnie wiatyk, poprosił o modlitwę wszystkich zgromadzonych, wybaczając tym, którzy zawinili coś przeciwko niemu, wezwał zgromadzonych do miłosierdzia, swe ziemskie dobra przekazał ubogim, a następnie oddał ducha Bogu. Św. Izydor zmarł 4 kwietnia 636 r.
Papież Klemensa VIII kanonizował go w 1598 r. Doktorem Kościoła został ogłoszony przez papieża Innocentego XIII w 1722.
SD