- Strona główna
- »
- Matczyne Królestwo
- »
- Przypomnienie i wołanie
niedziela, 16 marca 2008
Przypomnienie i wołanie
Wielki Post jest przypomnieniem.
Przypomina on drogę, jaką ukazał nam Pan swoim czterdziestodniowym postem na początku swej misji mesjańskiej, przypomina nam także, że każdy z nas – w jakimkolwiek punkcie swej ziemskiej drogi się znajduje – powinien nieustannie nawracać się do Boga, powinien się oddalać od „potrójnej pożądliwości” (por.1 J2, 16), od „uczynków ciała” (2 Ga 5, 19), które „sprzeciwiają się Duchowi” (Dz 7, 51), i zrobić miejsce „darom Ducha” (por. Ga 16, 26), naśladując Chrystusa w modlitwie i poście, jak tylko potrafi. Jeżeli przez to czujemy się w owej jedności z Chrystusem, jaką przywodzi nam na pamięć samo imię chrześcijanina, nie możemy dopuścić, aby ten wyjątkowy okres w życiu Kościoła nie wyróżniał się w jakiś sposób w naszym życiu... Żyjmy bardziej duchem pokuty.
Pamiętajmy, że Chrystus Wielkiego Postu jest ponad wszystko Chrystusem, który oczekuje nas w każdym cierpiącym człowieku. Tym, który pobudza nas do miłości i sądzi według tego, co uczyniliśmy choćby jednemu z tych braci naszych najmniejszych (por. Mt 25, 40). Wielki Post jest zatem nie tylko przypomnieniem, lecz ciągłym wołaniem. Wejść w ten okres i przeżywać go w duchu, jaki przykazała nam bardzo dawna i zawsze żywa tradycja Kościoła, znaczy otworzyć swoje sumienie. Pozwolić samemu Chrystusowi, aby je otworzył słowem swojej Ewangelii, ale nade wszystko wymową swego Krzyża. Wielki Post jest zatem wyjątkową okazją, aby chronić w każdym z nas „człowieka wewnętrznego” (Ef 3, 16), tak często zapomnianego, który przez dzieło Męki i Zmartwychwstania Chrystusa został stworzony „w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”.
Jan Paweł II „Modlitwy i rozważania na każdy dzień”
15.IV.2001 z Orędzia Wielkanocnego Jana Pawła II „Urbi et Orbi”
...W tamtym dramatycznym dniu, w piątek męki Pańskiej, kiedy Syn Człowieczy stał się «posłusznym aż do śmierci — i to śmierci krzyżowej» (Flp 2, 8), dobiegało końca ziemskie życie Odkupiciela. Jego martwe ciało zostało pośpiesznie złożone w grobie o zachodzie słońca. Niezwykły był to zmierzch! Ta godzina pogrążona w głębokim mroku wyznaczała kres «pierwszego aktu» dzieła stworzenia, skażonego przez grzech. Zdawało się, że zwycięża śmierć i triumfuje zło. A jednak w tej godzinie kamiennego milczenia grobu przybliżyło się ostateczne wypełnienie zbawczego zamysłu, rozpoczęło się dzieło «nowego stworzenia». Jezus Chrystus, którego miłość uczyniła posłusznym aż po najwyższą ofiarę, zostaje teraz «wywyższony» przez Boga, który «darował Mu imię ponad wszelkie imię» (Flp 2, 9). W tym imieniu odzyskuje nadzieję każdy człowiek żyjący. W tym imieniu każda ludzka istota, wyrwana spod władzy grzechu i śmierci, zostaje przywrócona do Życia i do Miłości...
Po polsku Ojciec Święty powiedział:
Chrystus zmartwychwstał. Alleluja! W tym radosnym dniu życzę wszystkim moim rodakom, aby ta zbawcza prawda umacniała ich wiarę, budziła nadzieję i ożywiała braterską miłość. Niech stale towarzyszy wszystkim światło wielkanocnego poranka.
Przypomnienie i wołanie
Rozważania Jana Pawła IIPrzypomnienie i wołanie
Wielki Post jest przypomnieniem.
Przypomina on drogę, jaką ukazał nam Pan swoim czterdziestodniowym postem na początku swej misji mesjańskiej, przypomina nam także, że każdy z nas – w jakimkolwiek punkcie swej ziemskiej drogi się znajduje – powinien nieustannie nawracać się do Boga, powinien się oddalać od „potrójnej pożądliwości” (por.1 J2, 16), od „uczynków ciała” (2 Ga 5, 19), które „sprzeciwiają się Duchowi” (Dz 7, 51), i zrobić miejsce „darom Ducha” (por. Ga 16, 26), naśladując Chrystusa w modlitwie i poście, jak tylko potrafi. Jeżeli przez to czujemy się w owej jedności z Chrystusem, jaką przywodzi nam na pamięć samo imię chrześcijanina, nie możemy dopuścić, aby ten wyjątkowy okres w życiu Kościoła nie wyróżniał się w jakiś sposób w naszym życiu... Żyjmy bardziej duchem pokuty.
Pamiętajmy, że Chrystus Wielkiego Postu jest ponad wszystko Chrystusem, który oczekuje nas w każdym cierpiącym człowieku. Tym, który pobudza nas do miłości i sądzi według tego, co uczyniliśmy choćby jednemu z tych braci naszych najmniejszych (por. Mt 25, 40). Wielki Post jest zatem nie tylko przypomnieniem, lecz ciągłym wołaniem. Wejść w ten okres i przeżywać go w duchu, jaki przykazała nam bardzo dawna i zawsze żywa tradycja Kościoła, znaczy otworzyć swoje sumienie. Pozwolić samemu Chrystusowi, aby je otworzył słowem swojej Ewangelii, ale nade wszystko wymową swego Krzyża. Wielki Post jest zatem wyjątkową okazją, aby chronić w każdym z nas „człowieka wewnętrznego” (Ef 3, 16), tak często zapomnianego, który przez dzieło Męki i Zmartwychwstania Chrystusa został stworzony „w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”.
Jan Paweł II „Modlitwy i rozważania na każdy dzień”
15.IV.2001 z Orędzia Wielkanocnego Jana Pawła II „Urbi et Orbi”
...W tamtym dramatycznym dniu, w piątek męki Pańskiej, kiedy Syn Człowieczy stał się «posłusznym aż do śmierci — i to śmierci krzyżowej» (Flp 2, 8), dobiegało końca ziemskie życie Odkupiciela. Jego martwe ciało zostało pośpiesznie złożone w grobie o zachodzie słońca. Niezwykły był to zmierzch! Ta godzina pogrążona w głębokim mroku wyznaczała kres «pierwszego aktu» dzieła stworzenia, skażonego przez grzech. Zdawało się, że zwycięża śmierć i triumfuje zło. A jednak w tej godzinie kamiennego milczenia grobu przybliżyło się ostateczne wypełnienie zbawczego zamysłu, rozpoczęło się dzieło «nowego stworzenia». Jezus Chrystus, którego miłość uczyniła posłusznym aż po najwyższą ofiarę, zostaje teraz «wywyższony» przez Boga, który «darował Mu imię ponad wszelkie imię» (Flp 2, 9). W tym imieniu odzyskuje nadzieję każdy człowiek żyjący. W tym imieniu każda ludzka istota, wyrwana spod władzy grzechu i śmierci, zostaje przywrócona do Życia i do Miłości...
Po polsku Ojciec Święty powiedział:
Chrystus zmartwychwstał. Alleluja! W tym radosnym dniu życzę wszystkim moim rodakom, aby ta zbawcza prawda umacniała ich wiarę, budziła nadzieję i ożywiała braterską miłość. Niech stale towarzyszy wszystkim światło wielkanocnego poranka.