Sanktuarium Macierzyństwa Najświętszej Marii Panny w Dziekanowicach

wtorek, 3 lipca 2007

Bardo – Czermna - Wambierzyce

Na Pielgrzymim Szlaku

Te trzy miejscowości są położone na ziemi kłodzkiej u podnóża Gór Stołowych.
Bardo Śląskie prawdopodobnie powstało w 1006r. Gród wraz z podgrodziem nazwano Bardo co oznacza „wzgórze, wartownię na wzgórzu, straż bądź wartę”. W 1247r. biskup Tomasz I oddał klasztor cystersom. W 1299r. opactwo cystersów wykupiło teren zamkowy. Stopniowo Bardo z przygranicznej twierdzy przekształcało się w niewielkie miasteczko. W 1598r. gród dotknął kataklizm- na prawym brzegu Nysy osunęła się część góry. W obliczu zagrożenia miejscowy ksiądz zgromadził dzieci w kościele przed cudowną figura Matki Bożej i modlił się o odwrócenie zagrożenia. Wdzięczni za cudowne ocalenie mieszczanie ślubowali Matce Bożej iż każdego roku będą pielgrzymować na Górę Bardzką. Figura Matki Bożej Bardzkiej to najstarsza drewniana rzeźba na dolnym Śląsku. Wykonana z drewna lipowego, mierzy 43,3cm. Matka Boża Bardzka „ Madonna Uśmiechnięta”, reprezentuje niezwykle rozpowszechniony w XI i XII w. typ Madonny Tronującej. Prawdopodobnie figura ta pojawiła się w Bardzie ok. 1100r. Podczas uroczystych obchodów 1000-lecia chrztu Polski, aktu koronacji figury Matki Bożej Bardzkiej dokonał J.E. ks. kard. Bronisław Kominek.
Obecny kościół budowany był w latach 1686 - 1704 w stylu barokowym p.w. Nawiedzenia N.M.P. Pochodzący z 1715 r. ołtarz to dzieło Mikołaja Richtera. Jego zwieńczenie tworzy umieszczona w oszklonej szafce figura Matki Bożej Bardzkiej oraz rzeźbiona grupa Trójcy Świętej. Organy bardzkie to jeden z najokazalszych instrumentów schyłkowego baroku zachowanym na Dolnym Śląsku. Chrzcielnica pochodząca z 1825r. ma długość 2,5 metra. Jej podstawa i czasza zostały wykonane z marmuru a przykrywa z drewna. W 1967r. urządzono ruchomą szopkę. Na Górze Bardzkiej wybudowano kaplicę, podobno w XV w. na szczycie góry objawiała się Matka Boża, płacząca nad ludzką niedolą. Jako znak prawdziwości objawienia pozostawiła na skale ślady swoich stóp i rąk. Przy drodze prowadzącej na szczyt góry gdzie było objawienie Marii wybudowano stacje Drogi Krzyżowej. W połowie drogi znajduje się „Studzienka Marii”, której woda ma podobno moc uzdrawiającą. Po przeciw ległej stronie Góry Bardzkiej wznosi się niewielkie wzgórze (380m.n.p.m.) zwane Górą Różańcową. Wybudowano tu kaplicę przy, której odmawia się Różaniec.

Czermna: Jedną z największych atrakcji Ziemi Kłodzkiej jest Kaplica Czaszek w Kudowie - Czarnej. Największa tego typu nekropolia w Europie, wchodzi w skład zespołu kościelnego, składającego się z kościoła parafialnego p.w. Św. Bartłomieja (1389r.), dzwonnicy (1603r.) cmentarza i plebani (początek XIX w.) Kaplica w Czarnej została wybudowana w roku 1776 z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Vacława Tomanka. Ks. Tomanek, wspólnie z grabarzem Langerem zebrał z okolicznych pól około 25000 czaszek i kilkadziesiąt innych kości ludzkich. Zgromadzonymi czaszkami i piszczelami wyłożyli ściany oraz sklepienie kaplicy (ok. 3000), a resztę umieścili w krypcie pod podłogą kaplicy. Kaplica jest grobowcem ofiar wojny trzydziestoletniej (1618-1648), wojen śląskich oraz najwięcej - ofiar zarazy cholery z roku 1680. Szczątki ludzkie były zbierane z pobliskich pól, łąk, lasów i zbiorowych mogił przez około 20 lat. W roku 1804 zmarł ks. Tomaśek. Zgodnie z jego ostatnia wolą 20 lat po śmierci jego kości zostały wyjęte z grobu i umieszczone w kaplicy. Tu również znajdują się kości sołtysa Czarnej, Martyńca, jego żony oraz grabarza Langera. Poświęcona w 1776r. kaplica została udostępniona dla zwiedzających i w stanie prawie niezmienionym istnieje do dzisiaj. Jest to miejsce, które zmusza do refleksji o przemijaniu.
Wambierzyce: To miejscowość malowniczo usytuowana między trzema wzgórzami w dolinie potoku Cedron, u podnóża Gór Stołowych, 21km. Na południowy zachód od Kłodzka. W centrum króluje barokowa bazylika z ukoronowaną w 1980r. trzynastowieczna figurka Wambierzyckiej Królowej Rodzin. Wambierzyckie Sanktuarium Maryjne zwane Dolnośląską Jerozolimą, czyli bazylika, Kalwaria z 74 kaplicami oraz ruchoma szopka, stanowi prawdziwą perłę wśród zabytków Ziemi Kłodzkiej. Pierwotna, ustna tradycja spisana w XVIII w. odsłania początki kultu maryjnego w Wambierzycach. W pierwszych latach XII stulecia niewidomy Jan z Roszewa odzyskał wzrok, modląc się przed umieszczona na potężnej lipie figurą Marii z Dzieciątkiem. Wieść o cudownym wydarzeniu rozeszła się bardzo szybko. Przed figurka zaczęły napływać coraz większe grupy pielgrzymów. Dla ułatwienia praktyk religijnych u stóp lipy z figurka wybudowano kamienny ołtarz, kropielnice i lichtarz (przechowywane obecnie w krużgankach bazyliki). Przybywali tu pątnicy z Czech, Moraw, Austrii, Opolskiego i Górnego śląska rokrocznie przybywało 200 tys. pielgrzymów. Obecna świątynia została wybudowana w latach 1715-1720. Konsekracja kościoła nastąpiła w roku 1720. Na początku XX w. zainstalowano na fasadzie oświetlenie składające się z 1390 żarówek rozmieszczonych w charakterystycznych miejscach głównych podziałów architektonicznych. W 1936r. papież Pius XI nadał świątyni tytuł bazyliki mniejszej. Kolejnym elementem wambierzyckiego ośrodka kultowego jest Kalwaria założona w latach 1683-1708 przez Daniela Osterberga. Na przełomie XIX i XX stulecia prawie wszystkie kaplice wyposażono w naturalistyczne polichromowane drewniane figury, będące dziełem rzeźbiarzy tyrolskich. Ruchoma szopka w Wambierzycach powstała w XVIII w. napędzana jest przez mechanizm zegara wagowego, twórcą jej jest Longinus. Teren na, którym usytuowane są Wambierzyce i układ kaplic SA bardzo zbliżone do Jerozolimy.
Tą pielgrzymkę organizuje w sierpniu na którą już dziś serdecznie zapraszam. Przeważnie wybieram Sanktuaria Maryjne, abyśmy mogli widzieć jak w innych miejscach czczona jest Matka Najświętsza, abyśmy nauczyli się jeszcze bardziej wielbić i kochać naszą Matkę i Królową z Dziekanowskiego Wzgórza.

Olcha.